Rare jongens die….

Qatar was deze week in het nieuws, negatief. In de kranten was te lezen ‘Vierhonderd migranten dood bij bouw WK-stadions Qatar’ Deze WK-stadions worden gebouwd voor het WK voetbal dat in 2022 wordt gehouden. Merendeel van de bouwvakkers zijn migranten uit onder meer India, Pakistan en India. In de kranten stond geschreven dat de meeste bouwvakkers zouden overlijden aan een plotselinge hartaanval en dat er sprake zou zijn van uitbuiting.
Ik kan natuurlijk geen mening geven specifiek over de omgang met de bouwvakkers die werken in de stadions, want dat zou gebasseerd zijn op niets. Ik kan alleen vertellen wat ik om mij heen zie en hoe ik het ervaar. Sinds de eerste berichten die vorig jaar in het nieuws verschenen over de mogelijke uitbuiting van de arbeiders (lees migranten), zijn er (strenge) regels opgesteld. Bijna elke fabriek of bedrijf heeft voor zijn medewerkers een accommodatie(s) en deze worden gekeurd. Als een nieuw project bij ons gaat starten met de uitvoering, wordt er door de opdrachtgever dan ook een bezoek gebracht aan de accommodatie. Op de werklocaties moet er worden gezorgd voor een toilet en een plek om te lunchen. In de zomer is er onder andere een lange pauze en moet er worden gezorgd voor schaduw. Dus hoe ik het zie, wordt er gedacht aan het welzijn van deze werknemers. Maar wat niet vergeten moet worden, is het grote cultuurverschil. Waar de mensen dicht om mij heen denken dat ik wel eens rommelig ben, hier wordt een fles water die leeg wordt gedronken zomaar op de grond gegooid. Daarnaast schrik ik er nog wel eens van hoe onderdanig de mensen uit de bovengenoemde landen kunnen zijn. Ik wordt altijd met mevrouw aangesproken, er wordt te veel dank je wel gezegd en ze springen aan de kant als ik aan kom lopen (okee ik moet toegeven, met mijn platvoeten denken ze vast dat er een reus aankomt).

Zo en dan nu over de werk belevenissen de afgelopen weken. Het zijn lange dagen, maar eigenlijk nog steeds te kort. Maar tijdens deze werkdagen maak ik ook aparte en lachwekkende dingen mee, die wel aangeven dat het anders gaat dan in Nederland. Een paar voorbeelden:
1) Nooit gedacht dat ik ooit loslopende kamelen, dood vee en veel botten op een projectlocatie tegen zou komen.
2) Ik ben nu al een paar keer door een chauffeur naar een afspraak gebracht, deze chauffeur Suresh komt uit India en is al 7 jaar in dienst van Fugro. Een hele aardige man maar de communicatie is erg lastig want ik kan geen Indisch en hij (heel) slecht Engels. De communicatie die we meestal hebben gaat dus meestal zo, als we elkaar zien dan zwaaien we uitgebreid met een lach op ons gezicht. Maar naar een afspraak gaan, gaat het zo: ik) Suresh weet je waar je naar toe moet? Suresh) Yes, yes, yes. Ik) Waar moet je naar toe dan? Suresh) Yes, yes, yes. Ik) schrijf het adres op en laat het zien. Suresh) Aaaaahhhh.
3) Voor een project hadden we een afspraak met de manager van het attractiepark. Deze manager is een hooggeplaatst persoon binnen een ministerie van Qatar. Bij het binnen treden van het gebouw kwam de geur van wierook ons al tegemoet en in een enorm kantoor zat de manager (in tradionele kledij) achter een groot bureau in een grote leren stoel met zijn secretaresse naast hem. We mochten plaatsnemen en kregen koffie aangeboden (leerpuntje, bij Turkse koffie niet het laatste slokje willen drinken). De communicatie ging via de opdrachtgever die Arabisch sprak. Wat we merkte is dat het vooral belangrijk is om de tijd te nemen en niet alleen over werk te praten.

Dikke kus vanuit Qatar,
Tina